Şeker Kamışı

Şeker Kamışı

2500 yıldır insanlara mutluluk veren şeker suyu.

Şeker kamışı ilk olarak Doğu Asya’dan, Orta Doğu’ya ardından Avrupa ve Amerika’ya yayılmıştır. Tüm bu kıtalarda şeker kamışı suyu, çok aşamalı kaynatma sürecinde kristalize edilip ham şekere (genellikle sakkaroz) dönüştürülmeden önce sıkıştırılmıştır. Ham şekerin farklı bir kahverengi tonu ve az miktarda malt bir tadı vardır. Bir sonraki arıtma işleminde malt tadını kaybedip daha açık bir renge bürünür.

Taze sıkıştırılmış ve soğutulmuş şeker kamışı suyu, anavatanı Küba ve İspanya’da oldukça popüler ve yumuşak içimli bir içecek (guarapo) olarak tüketilir, bu içeceğin Brezilya’daki adı (caldo de cana veya garapa), Mısır ve Doğu Akdeniz’deki adı ise (qasab)’tır. Brezilya’da bu su, saf schnapps yani cachaça’yı damıtmak ve Caipirinha kokteylinin ana maddesini elde etmek amacıyla kullanılır. Kolombiya’da şeker kamışı suyu anasonla karıştırılıp damıtılarak aguardiente elde edilir. Paraguay’da fermente edilmiş şeker kamışı suyu ve karamel şurubu fermente edilerek caña elde edilir.

Rom içkisi de şeker kamışından elde edilir, buna rhum agricole denir. Fakat bu içki genellikle şeker kamışının suyundan değil, şeker üretiminde bir yan ürün olan, kıvamlı, koyu kahverengi bir şurup olan şeker pekmezinden elde edilir. Şeker pekmezi, şeker kamışı suyu ve su fermente edilir böylece alkol oranı yüzde 4 ile 5 arasında değişen şekerli bir şarap elde edilir. Damıtma aşamasının ardından berrak bir rom elde edilir, viski fıçıları gibi önceden kullanılmış fıçılarda yıllandırılarak koyu rengi ve tatlı notası ortaya çıkarılır. Olduğundan daha fazla yıllandırılmış gibi göstermek için bazen karamel rengi veya şurubu eklenir. Böylece rom içkisine, doğal renginden daha kahverengi bir renk verilmiş olur.

Yazı: Rainer Meier